Afscheid Stan van Ommen

Van misdienaar tot lid van PKC Hoeven

We hebben Stan leren kennen toen hij een jaar of 10 was en begon als mis­die­naar.
We zagen hoe hij zich ver­der ont­wik­kelde, acoliet werd en later naar het semi­na­rie ging. Maar de geloofs­ge­meen­schap St. Jan de Doper bleef hij trouw. Naarmate zijn studie vor­derde, werd hij ook lector en later koster in de week­ein­den. We hebben ook een aantal keren een beroep op hem als mis­die­naar/ acoliet mogen doen, om dat mooie vak te promoten bij onze communiecanten, wat hij met verve deed. Toen de vormsel­groep regio­naal werd, stapte hij er na een aantal in, om mee te werken aan het voor­be­rei­den van onze vor­me­lin­gen. Ook bij de voor­be­rei­ding van de carnavalsmis is hij meer­dere jaren betrokken geweest. Al een jaar of 5 woont Stan in de pastorie en is hij niet te lui om bij te springen waar nodig. De kerkdeuren openen en sluiten, een vuilnisbak buiten zetten of een monteur binnen laten op een tijsdstip dat de pastorie gesloten is. Kortom: als we een beroep op hem deden was hij er. De laatste twee jaar heeft hij nog deel uitgemaakt van de pa­ro­chiekern­com­mis­sie Hoeven/ Bosschen­hoofd, waarvoor hij met name het maken van de ver­slagen voor zijn reke­ning nam, evenals voor de bij­een­komsten van de vrij­wil­li­gers.

Wij wensen hem samen met Marjolein, heel veel geluk en alle goeds op hun nieuwe levenspad.

Dimph Schouw, Voor­zit­ter pa­ro­chiekern­com­mis­sie Hoeven - Bosschen­hoofd.

Dank­woord van Stan

Op zon­dag 20 au­gus­tus vierde onze pa­ro­chie het patroons­feest van St. Bernardus. De kerk van Hoeven deed ook mee met de Bernardus­da­gen. De kerk was daarom ingericht met een ten­toon­stel­ling over de heilige abt. De vie­ring was extra fees­te­lijk, met mooie lie­de­ren en een in­spi­re­rende preek, waarin het leven van Bernardus werd ver­teld en wat wij daar voor vandaag van kunnen leren.

Aan het einde van de vie­ring werd van mij afscheid geno­men. Warme woor­den van pastoor Maickel Prasing en van de voor­zit­ter van de PKC, Dimph Schouw wer­den aan mij gericht. Een terug­blik op mijn gelo­vi­ge leven, waar de pa­ro­chie een be­lang­rijke rol in heeft gespeeld. Her­in­ne­ringen aan mijn stu­dent-zijn en hoe ik - toch ook als een 'echte stu­dent' - in de pastorie gewoond heb, kon­den wel op lachende bijval rekenen. Maar, het lachen was vooral glimlachen van dank­baar­heid.

Na de vie­ring was er nog gelegen­heid voor ont­moe­ting, met koffie en Bernarduskoffie. Ik heb veel handjes mogen schud­den en heb op een mooie manier afscheid kunnen nemen. Veel mensen met wie ik samen­ge­werkt heb en medepa­ro­chi­anen die ik trouw zon­dags heb mogen treffen: bij­zon­der om te zien met hoeveel mensen je samen de gelo­vi­ge weg gaat en wer­ke­lijk op elkaar betrokken bent.

Beste medepa­ro­chi­anen: het gaat u goed! Ik zal jullie wer­ke­lijk missen, maar uit het oog betekent niet uit het hart.

Stan van Ommen