Op bedevaart

Op bedevaart

Toen ik dit stukje schreef stond ik vlak voor mijn reis naar Israël. Ik mocht een kleine twee weken op weg zijn in de voetsporen van Jezus en de apostelen. Ik mocht de plaatsen zien waar Bijbelse taferelen zich afspelen en waar de wortels van het christendom liggen. Het was als het ware de afsluiting van mijn zilveren priesterjubileum en ik heb me er op verheugd dat enkele mensen uit de Bernardusparochie en de Immanuelparochie meegaan. Het is een cultureel-historische kennismaking met het Heilig Land geweest, maar ook een bedevaart. We zijn opgegaan naar Jerusalem, de stad van de hemelse vrede, op de grens van Israël en de Palestijnse gebieden, twee gebieden waarvan de inwoners al decennialang in onvrede met elkaar leven.

Bedevaarten: terug van weg geweest

Het lijkt net alsof bedevaarten weer in zwang aan het komen zijn. Het bisdom organiseert regelmatig een bedevaart en ook verschillende parochies doen dat. Ook vanuit onze omgeving wordt regelmatig op bedevaart gegaan. Jaarlijks is in maart de nachtelijke bedevaart naar de Stille Omgang in Amsterdam. Er zijn Mariabedevaarten naar Lourdes, Fatima, Beauraing, Banneux en Kevelaer. Ook zijn er mensen uit onze streek die te voet of met de fiets de weg naar Santiago de Compostella geheel of gedeeltelijk afleggen. En natuurlijk weten mensen de weg naar Rome hier vandaan steeds weer te vinden. Dichterbij zijn natuurlijk Zegge en de Kapelberg. Meersel Dreef en Scherpenheuvel liggen min of meer binnen handbereik en jaarlijks zijn we in Zevenbergschen Hoek in oktober bijzonder verbonden met Fatima.

Na de Reformatie was de openbare uitoefening van de katholieke eredienst verboden in Nederland, maar mensen zochten allerlei manieren om toch te getuigen van hun katholieke geloof. De Stille Omgang werd gelopen op de route waarop vroeger de Sacramentsprocessie werd gehouden, maar nu in de nacht en zonder uiterlijke tekenen. Anderen gingen ter bedevaart nét over de grens, zoals bijvoorbeeld naar Kevelaer, dat uit groeide tot de grootste ‘Nederlandse’ bedevaartsplaats. Tot op de dag van vandaag komen er uit heel Nederland gelovigen om uitdrukking te geven aan hun geloofsvertrouwen.

Bedevaarten: Gods volk onderweg

Binnen het kerkelijke leven hebben bedevaarten altijd een belangrijke rol gespeeld. Er was een tijd dat de aandacht hiervoor verslapt leek te zijn en bedevaarten dreigden uit te sterven, maar inmiddels is er sprake van een opmerkelijke opleving, zowel in pelgrimages in groepsverband alsook individueel. Het lijkt er zelfs op dat mensen die hun eigen parochiekerk niet of nauwelijks meer bezoeken wel regelmatig in bedevaartsplaatsen komen. Bedevaarten zijn samenbindend en ze vormen als het ware een verdichtingsmoment van ons gelovig leven als christenen.

Met een groep op bedevaart gaan is samen op weg gaan als een afbeelding van de kerk zoals het Tweede Vaticaans Concilie het omschrijft: “Gods volk onderweg”. Zo zijn we als gelovigen letterlijk in beweging en delen we een stukje van onze levensweg met elkaar. Tegelijk kunnen we met elkaar ons geloof sterken en onze zorgen en noden voor God brengen. Ook als je niet in een groep, maar alleen of met enkelen naar een bedevaartsplaats gaat, kan je dat steun en bemoediging geven.

In het komende jaar zijn er weer bedevaarten naar Banneux, Beauraing en Kevelaer en is er een bisdombedevaart, naar Italië, in de voetsporen van de heilige Benedictus van Nursia. Graag nodig ik u uit om dan eens een keertje aan te sluiten. Het is steeds weer een bijzondere en verrijkende ervaring. Via het parochieblad en de website houden we u op de hoogte en schroom niet naar informatie te vragen!

Maickel Prasing, pastoor