Geraakt … of niet?

Wanneer u dit leest hebben we de december-feestdagen al weer enkele weken achter ons gelaten, zijn we die al weer vergeten, of hebben ze ergens - wellicht in een donker hoekje - in ons geheugen opgeborgen. Vol verwachting klopte menig kinderhart in de tijd voor het feest van Sint Nicolaas. Hoewel... feest? Het gaf ook afgelopen jaar opnieuw aanleiding tot relletjes om zijn knechten. De goedheiligman zal er weinig van begrijpen, dat wat een kinderfeest bedoelt te zijn is verworden tot een ‘feestje’ voor volwassenen, een aanleiding om eens lekker te vernielen of te intimideren. Raakte het ons of hebben we gedacht: als ’t maar niet in mijn voortuin is? Niels van der Laan en Jeroen Woe lieten zich in ieder geval niet onbetuigd in hun programma ‘Even tot hier’, terug te zien op NPOStart.

Zelfs voordat de Bisschop van Myra ook maar één voet om Neerlands bodem had gezet, was ook al duidelijk dat een aantal winkelketens aan hem geen boodschap (meer) hebben. In hun etalages heeft het kerstfeest voorrang gekregen, het feest van warmte en gezelligheid, van familie en harmonie. Sinterklaas is voltooid verleden tijd. Gaat dat ook op voor het geloof? Velen zullen dat beamen. Het feest van het goede nieuws aan de herders: ‘Heden is u een Redder geboren, Christus de Heer, in de stad van David, Bethlehem’, zegt hen weinig of niets meer. De geboorte van Gods Zoon is voltooid verleden tijd. Maar wij, raakt dat Kind ons nog? Hebben we nog boodschap aan zijn visioen van Gods Rijk, dat Rijk van vrede en gerechtigheid, van genoeg voor iedereen? Want wat zegt het als een week later, wanneer klokken het nieuwe jaar inluiden, voor miljoenen euro’s vuurwerk met veel lawaai in de lucht worden geschoten? Het is verwaaid voordat je het goed hebt gezien. Welke boze geesten willen we met dit ritueel verdrijven? De wereld ziet er de eerste dag van het nieuwe jaar niet echt anders uit als de laatste dag van het voorgaande. Conflicten en oorlogen duren voort, onderdrukking om geloof of geaardheid blijft aan de orde van de dag, onrecht wordt nog steeds niet recht gezet, crises worden niet opgelost door gebrek aan (politieke) wils- en daadkracht, of enkel omwille van economisch gewin. Raakt het ons nog? 

Laten we toe dat het ons nog raakt? Of denken we ‘het zal mijn tijd wel duren’, zoals ik onlangs hoorde opmerken in de documentaireserie ‘Waterman’. ‘De wereld gaat nu eenmaal een keer ten onder. Het zij zo. Het is aan de volgende generatie om de - onze - problemen op te lossen’, werd eraan toegevoegd. Met andere woorden: ‘Deze wereld is mijn verantwoordelijkheid niet meer. Als ik tijdens mijn levensdagen maar kan blijven leven zoals ik dat wil en altijd heb gedaan’. Velen steken de kop in het zand: na ons de zondvloed. En zoals u kunt weten, komt die er aan. Geen God die het kan en zal voorkomen, want God kan alleen door ons iets veranderen. Onze handen en voeten zijn Zijn handen en voeten. Door open te staan voor wat zijn Geest ons vertelt, kunnen we het visioen van zijn Rijk vasthouden en tot werkelijkheid maken: zijn Geest in onze geest.

De komende tijd zijn we op weg naar Pasen, het feest dat Licht de duisternis overwint: veertig dagen om ons opnieuw - of eens te meer - bewust te zijn van de toestand in de wereld, ver weg en dichtbij, en wat we zelf kunnen doen om Gods Rijk hier en nu, in onze dagen, op te bouwen omwille gerechtigheid, vrede en heelheid van de schepping. God mag onze aarde naar zijn wil hebben geschapen, het is aan ons om haar zo goed mogelijk te behoeden, te bewaren, te behouden omwille van zijn Naam: IK-ben-met-je. En wij...?

Eric Roovers, teamassistent